مدتی هست که به خاطر کرونا نحوه ی رفت و آمدم به منزل پدری مثل قبل نیست و خیلی رعایت ها کردن ها اضافه شده تا اینجا که توی پارکینگ کفش هامرو در میارم و از دمپایی هایی که اونجا گذاشته شده برای رسیدن به درب واحد استفاده می کنم. (یه خونه ی دو طبقه ی شخصی). در ادامه لباس هارو قبل از ورود به داخل خونه عوض می کنم و حسابی همه چیز رو ضدعفونی می کنم و بعد وارد میشم. به این 2 تا مثال میشه موارد دیگه ای رو هم اضافه کرد که فکر می کنم نیازی نباشه اعلام کنم. (احتمالاً همه تجربه کردیم).

در کنار رفت و آمدهای من، بچه های خواهرم که 4 سالشون هست، دائماً در رفت و آمد هستن بین خونه ی خودشون که طبقه ی دوم هست و خونه ی پدربزرگ که طبقه ی اوله. دائماً میبینم با اون قد و جثه ی کوچیکشون در رفت و آمد هستن و خیلی وقتا هم یه لِنگ دمپاییشون هم میفته توی خونه یا لباسشون خاکی شده و راحت دارن غلط میزنن توی خونه. وسایل بازیشون رو که 10 بار افتاره توی راه پله رو راحت میارن تو و این داستان براشون همینطور ادامه داره.

موندم فرق توی این هست که اونا چون بچه هستن وسایلشون کثیف نمیشه که انقدر راحت مجوز ورود میگیرن یا این دوست داشتنشون باعث میشه که فکر به کرونا از ذهن خانواده بیرون بره یا کرونا میدونه که نباید بهشون بچسبه که انقدر راحت میزارن توی خونه رفت و آمد کنن ?

ولی برای بقیه از جمله من این تخفیف ها وجود نداره ☹